چند بیتی می کنم تفسیر عشق

با قلم خواهم کنم تصویر عشق

 

عهد سنگینی بوَد بر گردنم

هم زبان لرزد به کامم هم تنم

 

بارالها! این زبان، دلداده کن

بیت بیتِ شعر من آماده کن

 

چون قلم عاجز بوَد در رسم عشق

دل، قلم باید شود در رسم عشق

 

عشق را کِی می توان ترسیم کرد؟

سال و ماهش کِی توان تقویم کرد؟

 

عشق یعنی شرع و شرط شرع آن

پنج اصل و نیّت ده فرع آن

 

عشق یعنی راه خالق پیش گیر

عشق یعنی رنگ حق بر خویش گیر

 

عشق بندی دور پای بندگان

کشت امروز است در آیندگان

 

عشق آیین خدا افشا کند

عشق حکم انبیا امضا کند

 

عشق املا می کند وحی نبی

طی کند صد ساله ره را در شبی

عشق حیران از سکوت خانگی ست

غایت دین داری و مردانگی ست

 

عشق یعنی تن نهادن جان شدن

تا ابد الگوی جاویدان شدن

 

عشق آگاهی ز روز حشر داد

مکتب حب علی را نشر داد

 

عشق بعد از خاتم پیغمبران

گشت نخجیر ید پیر مغان

 

عشق یعنی تا نفس داری، بگو

غمزه می خواهم، نه نان و آبرو

 

خواهم عکس عشق را پیدا کنم

تا به تصویر آرم و اجرا کنم

 

گوییا قدّی به بالایش مباد

هرچه گشتم، هیچ همتایش مباد

 

که وِ را حق، خود کشیده با قلم...

مشک، در یک دست و دستی هم عَلَم

 

عاری از هر عار و هر رنگش کشید

موج دریا را پی چنگش کشید

 

سَر ، پُر از طاعت، ولیکن سرفراز

لب ، لبالب ذکر حق و در نیاز

 

گردنی، کاوُ در برِ خالق، خم است

در بَرَش، گرد و غباری، عالَم است

 

چشمهایی ، دامِ برنا، پیرکُش

بازوانی، فیل افکن، شیرکُش

 

یک دلی ، دریای زَهره، بی هراس

صورتی، زیبا چنان گلبرگ یاس

 

مرحبا بر روی زیباتر ز ماه

می تراود از نگاهش صد پگاه

 

صورتی ، قرص قمر، لبریز نور

سیرتی ، آکنده از شور و شعور

 

زیر پایش هر دو عالم همچو فرش

حق کشیده قامتش را تا به عرش

 

زانوانش، چون ستونی بر فلک

پای بوسش، جنّ و انس و هم مَلک

 

شمس حق را او قمر گردیده است

آنچنان کاوُ کهکشان دارد به دست

 

گیسوانش ، رشتۀ حبل المتین

گوشۀ کنج لبش، ماء مَعین

 

جسم ، سر تا پا همه روحانیت

چهره ای ، نه  عالَمی نورانیت

 

کف زند نقّاش از شهکار خود

پس تبارک گوید از این کار خود

 

وَه که این تمثال، دل از من ربود

کاش در قاب دلم جا می گشود

 

کاش می گفت از کمالاتش به من

کاش بخشد از مُوالاتش به من.

نظرات شما عزیزان: